Eindelijk rust... of toch niet?
De kinderen zijn weer naar school en manlief is een week de deur uit. Hoezeer ik gezelschap ook kan waarderen, hoe gezellig ik het ook vind... soms is het gewoon even genoeg.

Sinds de eerste week van december is mijn man thuis, en vanaf dat moment sta ik 'aan'. Altijd mensen om me heen. Mijn man met zijn altijd volledig opgeladen batterij en daarna de kinderen met hun eindeloze energie – en ook nog eens oplaadbaar. Ik ben jaloers op hoe hun systeem werkt. Mijn batterij daarentegen? Die is van korte duur. Ik voel me als zo’n roze trommelende konijn, dat na een paar keer slaan stilvalt en met grote Bambi-ogen staart: "Het licht brandt, maar er is niemand thuis."

Het leven als moeder is een paradox. Groei betekent loslaten wat niet meer dient, om dichter bij jezelf te komen en meer te voelen. Ooit riep ik uit dat ik meer wilde voelen. Nou, dat heb ik geweten! Soms hoor ik in mijn hoofd een stemmetje lachen: "Haha, daar zit je dan, met al dat gevoel. Lekker dan!" Toch kies ik ervoor om het te omarmen. Zonder oordeel zie ik de voordelen. Ik begrijp nu mensen die – net als ik vroeger – van hun gevoel weglopen, niet meer weten wat ze moeten doen. Ik voel waar ze naar op zoek zijn en kan hen de weg fluisteren.

Maar nu even genoeg! Ik heb al een half uur aan dit stuk gewerkt, terwijl ik eigenlijk gewoon van mijn gevoel wilde genieten. Tijd om daar riant gebruik van te maken. Want voor ik het weet, mag ik de kinderen weer ophalen. Dan is het gedaan met de rust en brengen ze alles mee: vermoeidheid, prikkels, enthousiasme en frustratie.

Voor nu: opladen. Want als moeder moet je niet alleen voor anderen zorgen, maar ook voor jezelf. Hulde aan alle moeders! 💖

Herken jij dit gevoel? Hoe laad jij jezelf op in de hectiek van het moederschap?